کلاسیسم

این سبک به ادبیاتی گفته می شود که پیش از پیدایش مکتب های دیگر و در فاصله قرن 15 و 17 در اروپا وجود داشت که خود از هنر روم و یونان تقلید شده بود.
در واقع هنر کلاسیک اصلی همان هنر یونان و روم قدیم است و مهمتریت قانون در نوشته و یا اثر کلاسیک تقلید از طبیعت است. اما نباید از این غافل بود که پیروان مکتب های دیگر نیز خود را ملهم از طبیعت می دانند.
در مکتب کلاسیک انواع اثار ادبی مانند طبقه های اجتماع با سلسله مراتب طبقه بندی شده است.

1حماسه و رمان

مشخصات حماسه عبارت است از عظمت و شکوه جنگجویانه ان و برجستگی موضوع و قهرمانان ان. در حماسه قهرمانا ملی را به عظمت خدایی می رسانند. انها از هر لحاظ کامل دلاور و شجاع با عزت نفس پاکدامن...می باشند و خطاهای انان نیز خالی از جنبه قهرمانی نیست.
شاهنامه فردوسی,ایلیاد هومر در اوج این داستان ها قرار دارند د وقتی داستان به جای شعر به صورت نثر بیان شود رمان به وجود می اید. در رمان نیز همان اصول حماسی بکار می رود با این تفاوت که در حماسه جنگ و در رمان عشق مقام نخست را به عهده دارد.



2ترازدی

ارسطو در تعریف ترازدی میگوید_ ترازدی عبارت است از تقلید یک حادثه ی جدی  و کامل و دارای وسعت معین با بیانی زیبا که زیبایی ان در تمام قسمت ها به یک اندازه می باشد و دارای شکل نمایشی باشد نه داستان و نه حکایت و با استفاده از وحشت و ترحم عواطف مردم را پاک و منزه سازد. قهرمان ترازدی نباید جنایتکار باشد ضمنا بسیار درستکار و پرهیزکار نیز نباید باشد,( باید از خوشبختی به تیره روزی افتاده باشد اما نه بر اثر جنایت بلکه ر اثر اشتباه) همچنان قهرمان ترازدی باید با اشخاصی که طرف مقابل او را در ترازدی تشکیل می دهند رابطه خانوادگی و یا حسی داشته باشد.

3کمدی

کمدی عبارت است از یک اثر نمایشی جالب که اشخاص انرا شخصیت های پایین تری نسبت به ترازدی تشکیل می دهند و حوادث ان از زندگی روزمره گرفته شده است. در کمدی اصیل (حقیقت نمایی) باید بیشتر از موارد دیگر لحاظ شود و باید پایان خوشی داشته باشد و حادثه ان نیز جنبه ابتکاری داشته باشد.

اصول و قواعد کلی این سبک به شرح زیر میباشد

*تقلید و نمایش از طبیعت =هنرمند کلاسیست بیش از هرچیز باید سازنده خوبی باشد

*توجه و تقلید از قدما =نگریستن و پروای بی اندازه به خداوندان ذوق و هنر باستان و یافتن بهترین و برجسته ترین قالب های هنری گذشتگان.

*اصل عقل = تاثیرات در این مکتب باید موافق با اصول عقلی باشد

*حقیقت نمایی=  قهرمانان این مکتب انچه را نیک است دارا می باشند

فردوسی

(خداوندگار حماسه و خرد)

حکیم ابوالقاسم فردوسی از ستارگان قدر اول اسمان ادب ایران است که از گذشته های دور با کتاب گرانقدر خود شاهنامه در میان مردم شهرت و محبوبیت یافته است.وی در سال (329 یا330ه.ق) در روستای پاز واقع در منطقه ی توس به دنیا امد. فردوسی از نجیب زادگان و دهقانان توس بود.و از نظر مادی و ثروت دارای موقعیت قابل توجهی بود.از دوران کودکی و جوانی او اطلاع چندانی در دست نیست ولی مشخص است که با درامدی که از املاک پدرش داشته به کسی محتاج نبوده ولی اندک اندک ان اموال را از دست داده و به تهیدستی دچار شده.
فردوسی40 سال بیشتر نداشت که دقیقی شاعر حماسه پرداز و هم ولایتی او که نظم روایات ملی ایران را از چندان سال پیش اغاز کرده بود در سن جوانی به دست غلامش کشته شد. فردوسی بر ان شد تا کار ناتمام او را دنبال کند. در این کار جوان مردی از دوستان وی به تشویق او همت گماشت و شاهنامه ی منثور را که در برگیرنده ی تاریخ شاهان قدیم ایران بود و چند سال پیش تر از ان به امر ابومنصور محمدبن عبدالرزاق توسی فراهم امده ود در اختیارش گذاشت.
فردوسی سرودن شاهنامه ی خود را از روی این شاهنامه ی منثور اغاغز کرد و هنگامیکه 58 ساله بود بیش از دو ثلث کتاب خود را به نظم دراورد.
در اواخر عمر  به این اندیشه افتاد که کتاب خود را به نام محمود کند و برای این کار لازم بود او را بستاید. فردوسی از این کار دو هدف داشت .1_با استفاده از نام محمود و امکانی که که او برای نسخه برداری از روی کتاب در اختیارش می گذاشت کتاب خود را از گزند حوادث حفظ کند 2_او نیز مانند بسیاری از شاعران از ثمره ی عمر خود بهره مند شود و در ان ایام بی چیزی و درماندگی از این راه وجه مختصری برای دوران پیری و ناتوانی خود به دست اورد اما شاهنامه به دلایل زیر مورد قبول و پسندسلطان محمود واقع نشد و بر خلاف تصور او وی از ثمره کار خود بهره ای به دست نیاورد