فردوسی

(خداوندگار حماسه و خرد)

حکیم ابوالقاسم فردوسی از ستارگان قدر اول اسمان ادب ایران است که از گذشته های دور با کتاب گرانقدر خود شاهنامه در میان مردم شهرت و محبوبیت یافته است.وی در سال (329 یا330ه.ق) در روستای پاز واقع در منطقه ی توس به دنیا امد. فردوسی از نجیب زادگان و دهقانان توس بود.و از نظر مادی و ثروت دارای موقعیت قابل توجهی بود.از دوران کودکی و جوانی او اطلاع چندانی در دست نیست ولی مشخص است که با درامدی که از املاک پدرش داشته به کسی محتاج نبوده ولی اندک اندک ان اموال را از دست داده و به تهیدستی دچار شده.
فردوسی40 سال بیشتر نداشت که دقیقی شاعر حماسه پرداز و هم ولایتی او که نظم روایات ملی ایران را از چندان سال پیش اغاز کرده بود در سن جوانی به دست غلامش کشته شد. فردوسی بر ان شد تا کار ناتمام او را دنبال کند. در این کار جوان مردی از دوستان وی به تشویق او همت گماشت و شاهنامه ی منثور را که در برگیرنده ی تاریخ شاهان قدیم ایران بود و چند سال پیش تر از ان به امر ابومنصور محمدبن عبدالرزاق توسی فراهم امده ود در اختیارش گذاشت.
فردوسی سرودن شاهنامه ی خود را از روی این شاهنامه ی منثور اغاغز کرد و هنگامیکه 58 ساله بود بیش از دو ثلث کتاب خود را به نظم دراورد.
در اواخر عمر  به این اندیشه افتاد که کتاب خود را به نام محمود کند و برای این کار لازم بود او را بستاید. فردوسی از این کار دو هدف داشت .1_با استفاده از نام محمود و امکانی که که او برای نسخه برداری از روی کتاب در اختیارش می گذاشت کتاب خود را از گزند حوادث حفظ کند 2_او نیز مانند بسیاری از شاعران از ثمره ی عمر خود بهره مند شود و در ان ایام بی چیزی و درماندگی از این راه وجه مختصری برای دوران پیری و ناتوانی خود به دست اورد اما شاهنامه به دلایل زیر مورد قبول و پسندسلطان محمود واقع نشد و بر خلاف تصور او وی از ثمره کار خود بهره ای به دست نیاورد